جاده ـ سفر و دیگر هیچ

جاده ـ سفر و دیگر هیچ

جاده آغاز سفر است. وقتى تصمیم مى گیرى تا در مسیرى که جاده تعیین کرده حرکت کنى، این تو نیستى که قواعد را تعیین مى کنى، این جاده است که تو را در بى انتهایى خود گیر مى اندازد. در این بى انتهایى، تو هم نفس با وجب به وجب راه با کوه و کویر و دشت و جنگل، با مار و مور و ملخ یکى مى شوى، اصلاً احساس قرابت مى کنى، از کالبد خود بیرون مى زنى تا لحظاتى با روایت جاده و سفر هم کلام و هم نفس شوى. این اشتباه است که فکر کنى تو مسیرت را مشخص کرده اى، در جاده که باشى، راه همانى نیست که تو پیش از حرکت مشخص کرده اى. پا گذاشتن در جاده و مسافر شدن، فراتر از رسیدن ساده به مقصدى معلوم است. جاده یک راز است که باید مرحله به مرحله آن را کشف کنى، مثلاً سرت را بگذارى روى شیشه و چشم بدوزى به بیرونى که لحظه به لحظه تازه تر مى شود و تصاویر گریزانش از مقابل چشمانت به آنى محو مى شوند و جاى خود را به تصاویرى تازه تر مى سپارند. اینجا جاده است، راه است، بخشى از زندگى توست.

هر کجاى زمین خدا که باشد، تو مى شوى مسافر جاده هاى جهان. در مسیرى که راه تعیین مى کند تا انسان را از ملال و یکنواختى زندگى روزمره شهر هاى خاکسترى نجات دهد. جاده نجاتت مى دهد تا براى یک بار دیگر خودت را پیدا کنى. چشمانت از شیشه خودرو، از شیشه اتوبوس، از پشت شیشه قطار با پست و بلند زمین هماهنگ مى شود، جفت و جور مى شود. جاده خیز بر مى دارد، تو در جاده راهى سفرى و سفر در تو ادامه پیدا مى کند. اینجاست که سفر با وجب به وجب خاکى که پشت سر نهاده اى مى شود یک خاطره، مى شود بخشى از دغدغه ات که هر چند وقت یکبار تکرار کنان از راه مى رسد و رؤیاى آن تو را نیز با خود مى برد. ما در هر سفرى که هستیم، ناخودآگاه هم که باشد بزرگتر مى شویم. کافى است سرت را بچرخانى و در پیرامون جهان تازه اى که هستى دقیق تر شوى. به ظرافت آن رفتار توجه کنى، آن قوم تازه را بنگرى، از این لهجه دلنشین و آن رفتار صمیمى مردمان سرزمین ات لذت ببرى. کافى است سرت را بچرخانى و چشمانت را باز کنى. اینجا شهرى است با آئین هاى بى شمار، آنجا کویر است با خاک و آفتاب بى دریغش، آنجا کوهستان است با سلطنت عقابان باشکوهش، این طرف دریا است با مردان ماهیگیرش که آوازخوان توفان و تنهایى شده اند. برو به جنگل روبه رو و بر خس و خاشاک درختان پا بگذار، برو و خاک کویر را با هرم گرمایش در دستانت بگیر، بگذار تنفس گرم خاک دستانت را بسوزاند که مرد و زن کویرى در میان همین هرم گرما به دنیا مى آیند و یاد مى گیرند که چگونه از کویر گل برویانند. برو به دیدار دریا، آنجا که ماهى دارد. برو به شهرى که از در و دیوارش شعر مى بارد. اینجا شهر دیگرى است، آنجا روستایى است با چنارهاى بلند و انار و پرندگان بى نظیرى که انگار بر شاخه درختان مى رویند.

روزنامه ایران - سه شنبه ۶ آذر ۱۳۸۶