بخشی از میثاق نامه نانوشته جهانگردان سراسر دنیا:

بخشی از میثاق نامه نانوشته جهانگردان سراسر دنیا: 

1- یک مسافر خوب محیط را به گونه ای ترک می کند که انگار هرگز به آن پا نگذاشته است. این قاعده به ویژه در محیط طبیعی مصداق دارد. حضور در طبیعت نباید به هیچگونه تخریب یا آلودگی منجر شود.  

2- باید به هنجارهای اخلاقی جامعه میزبان احترام بگذاریم . ولو اینکه با این هنجارها موافق نبوده و یا درک آنها برای ما دشوار باشد. 

3- حضور ما در یک محیط بومی نباید به از هم گسیختگی اخلاقی آن جامعه منجر شود. 

 

 4 - حضور ما در آیین های ملی و مذهبی دیگران ، نباید موچب خالی شدن این آیین ها از هویت و روح مقدس آنها شود. 

5- سفر ما نباید به قهقرای اعتماد به نفس و خودباوری در یک جامعه بومی منجر شود. باید به مردم یادآور شوید ما نیز در زندگی شهری مشکلات خاص خود را داریم و زندگی بومی آنها نیز دارای امتیازات و ارزش هایی است که ما از آن بی بهره ایم. 

6- سوغات  و  مایحتاج خود را بخریم و با این کار به رونق اقتصاد محلی در مناطق بومی کمک کنیم. 

7- حتی الامکان وسایل و خدمات مورد نیاز خود را در مقصد تهیه کنید و اجازه دهید مردم لمس کنند که سفر ما چقدر به نفع آنهاست. 

8- به هر مسافر نیازمند باید کمک کرد. هیچ چیز غیراخلاقی تر از رها کردن یک مسافر غریب سانحه دیده و سرگردان به حال خود نیست. 

9- سعی کنید در صورت امکان جهانگردان را به منزل خود دعوت کنید. البته با توجه به قوانینی که در مورد اتباع سایر کشورها وجود دارد. 

10- ما نماینده کشور ، شهر یا گروهی از مردم هستیم. رفتار ما در خیلی موارد توسط مردم جامعه میزبان مورد قضاوت قرار میگیرد. 

11- با غرور و تفرعن به مردم فقیر بومی نگاه نکنیم. و از خاطر نبریم گدایی که با سماجت آستین ما را رها نمیکند یا کاسب گرانفروش و یا دزدی که چیزی از ما سرقت کرده ، لزوماً نماینده همه جامعه بومی نیستند.  

12- برای اینکه در یک جامعه بومی سریعتر جا بیفتید می توانید در قهوه خانه روستا چایی بخورید یا از کاسب محلی چیزی بخرید و یا  از مردم آب خوردن بخواهید و به بهانه ای سر صحبت را باز کنید. نگذارید تصور آنها از شما یک آدم مریخی باشد. نگارنده با رعایت اصل دوازدهم دوستان فراوانی در سراسر جهان پیدا کرده است.