صلح درونی

ما از این عکس جعفر و نسیم خیلی خوشمون میاد . اگه اشتباه نکنم اینجا مرز بین کانادا و آمریکا باشه .  یه حس قشنگی تو این عکس هست که تو کمتر عکسی میشه پیدا کرد . یه حس همدلی و یه حس اتحاد . یه چیزی شبیه به عشق . هم نسیم و هم جعفر از این که در کنار هم هستند احساسی سرشار از خوشحالی دارند. اگه به پنجره پشت سرشون نگاه کنید و به این اسباب و اثاثیه ای که جلوی پای هر دوشونه میفهمید که شبه و اینها هم تازه به اینجا رسیدند . مدت زیادی رکاب زدند ولی اصلاً خستگی در چهره هاشون نسیت . هر دو کاملاً خوشحالند و آماده .

به نظر من اگه تصور کنیم جعفر و یا نسیم به تنهایی به این سفر می رفتند این عکس این شکلی میشد : ( جعفر در عکس دراز کشیده  و هیچ چیزی زیر سرش نیست . این وسایل ۱۰ برابر اینها ریخته و پاشیده است و پنجره نشون میده که تازه داره عصر میشه .  صورت جعفر از فرط خستگی سرخه و میخواهد سریعاً بخوابه . دوربینم شانسی روشنه و این عکسو گرفته . )

اگر هم نسیم رو تصور کنیم بازم همون وضعیت رو خواهد داشت . پس این سفر رو یه چیز دیگه ای ورای قدرت بدنی یا استقامت ، مسایل پزشکی و تغذیه به جلو میبره و اون چیز برای همه ما دوچرخه سواران سایکلتوریست مقدس و آشناست . اون چیز مقدس و آشنا همون صلح درونی این دو نفره . همون دوست داشتن و دوست داشته شدنه . همون هدف سفره . برای هر دوی این دوستانمون آرزوی موفقیت و سربلندی داریم .ما این عکس رو خیلی دوست داریم .