سفر به کویر مرنجاب (2)

همیشه خدا هست. 

در این قسمت سفرم به کویر مرنجاب می خواهم از یکی از الطاف خداوندی به ما انسانها اشاره کنم و اینکه ما نباید به سادگی از کناز نشانه هایی که خدا برای ما میگذارد بگذریم: 

کویر مرنجاب- کاروانسرای شاه عباسی- ۸ فروردین 1388 

کویر مرنجاب تشکیل شده از نمک و رمل ( تپه های شنی ) شاه عباس کبیر برای اینکه مسافران کویری که از سمت شرق ایران به اصفهان می آمدند با مشکل مواجه نشوند کاروانسرایی به همین نام در کنار قناتی در همان جا بنا می کند که از نظر معماری حائز اهمیت فراوان است. 

وقتی پس از طی 75 کیلومتر جاده شنی به کاروانسرا رسیدم با توجه به اینکه خیلی خسته بودم در یکی از اتاق های آن چادر زدم ( اتاق شماره 24) متولی کاروانسرا پسری بود به نام ظهیر  که اتفاقاً بسیار مهربان و خوش برخورد بود. یک ساعتی در همانجا استراحت کردم و بعد برای دیدن رمل ها به سمت آنها رفتم. چند عکس تهیه کردم و برگشتم .  

جلوی کاروانسرا نشسته بودم و غروب خورشید را تماشا میکردم و هم زمان به این فکر میکردم که فردا چگونه تمام این جاده شنی خسته کننده و طولانی را بروم و در دل از خدا خواستم با توجه به اینکه سفرم تمام شده کمکم کند تا برگردم.  

در همین حال در اوج تعجب مینی بوسی در 20 متری ام پارک کرد و باز در نهایت شگفتی دیدم سقف مین بوس پر است از دوچرخه و داخل آن پر از دوچرخه سوار. جلو رفته و سلام و احوالپرسی کردم و خودم را معرفی نمودم و آنها هم خودشان را معرفی کردند و وقتی از آنها درخواست یاری کردم در اوج مهربانی خودشان استقبال کرده و کلی از ما تعریف کردند و کلی محبت کرده و رایگان من را به تهران رساندند . از تجربیاتشان خیلی استفاده کردم. اسم باشگاهشان باشگاه بدنسازی دوچرخه سواری فرار بود.  

در مینی بوس به این فکر میکردم که  احتمال اینکه این دوستان را ببینم چقدر بود؟ 

اینکه من در زمانی که آنها آمدند در حال استراحت نباشم ! 

اینکه من در زمانی که آنها آمدند در رمل ها نباشم! 

اینکه  من در زمانی که آنها آمدند در چادر در حال درست کردن چای نباشم! 

اینکه اصلاً آنها از آن مسیر برگردند !  

اینکه آنها به تهران بروند!   

مطمئناً این یک شانس نبود ، یک اتفاق هم نبود. خدا در همه حال و همه جا بندگانش را دوست دارد. خدا همیشه ما انسانها را کمک می کند و ما اغلب اوقات آن را یک شانس یا یک اتفاق و تصادف تلقی می کنیم . همیشه خدا  هست.