پاورچین پاورچین...

راستشو بخواهید چند وقته کمی گرفته ایم.  بعد از برنامه دشت شقایق تو اردیبهشت ماه برنامه خاصی نرفتیم. خیلی دلم میخواد یه برنامه چند روزه بریم. گاهی بی پولی ، گاهی بی وقتی ، گاهی خستگی و گاهی کمبود انگیزه.  

دوستان همرکابون تو سراسر ایران هم به جز چند تا بقیه تو رخوت اند.   

یاشار نظمی که زمانی دور ایران رو رکاب زد کلاً تعطیل کرده.  

محمد شاهکرم که مریضه و نمیتونه رکاب بزنه . کوهنوردی هاشم که میره ما بعداً میفهمیم. 

جعفر و نسیم هم که بعد از سفر دور دنیا به قول خودشون سکوت اختیار کردن و گوشی تلفنشون رو هم گذاشتن رو سکوت و انداختنش زیر مبل. 

حسین اکبرزاده هم که سربازه و نمیتونه جم بخوره و جایی بره. ( البته بجز تهران )  

مهسا ترابی که همیشه سرش شلوغه و چند وقته حتی شهر ری هم نرفته . 

حسن عسگری هم که طفلکی با اینکه دوست داره بره برنامه . خدا بخواد داره بچه دار میشه و سرش به اون گرمه. 

رسول و دلارام که اصلاً خبری ازشون نیست. 

حالا فقط خانم یوسف پور می مونه و عدالت عابدینی و علی قوچانی و سپیده. 

یوسف پور و گروهش که از هیمالیانوردها هم بیشتر کوه میرند و فرصتی برای بقیه ندارن. 

عدالت عابدینی هم که طفلکی همیشه دیر متوجه برنامه ها میشه و همش تو ترمینال از آخرین اتوبوس ها جا میمونه . یا هم اینکه ساختمون میسازه و برج هوا میکنه .البته عدالت خیلی پرتلاشه و همیشه رکاب زدن باهاش برامون باعث افتخار بوده. 

علی قوچانی و سپیده  هم خیلی از ما دورند . البته از نظر مسافتی.. 

حالا ما دوتا میمونیم ( آرش و فرهاد ) 

آرش بیچاره که با دست خالی و جیب خالی تر دوست داره برنامه هاش خیری هم به بقیه برسونه اما خیلی مواقع مورد بدقولی قرار میگیره و در آخرین لحظات برنامه هاش کنسل میشه و فرهاد هم که ... 

یه جنب و جوشی میخواد این قافله. خیلی تنبل شدیم. وا رفتیم یا دلامون داره وا میره. نکنه پیر شدیم. نکنه روزمرگی داره مثل خوره روحمون رو میخوره؟ بهتر بیشتر مواظب باشیم. رخوت آروم آروم و بی سرصدا میاد. پاورچین پاورچین...